Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Πηγή: www.aristeroblog.gr
Ομιλία στην εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Λαμία στις 14/11/12, με θέμα ‘’Υπάρχει ζωή εκτός ευρωζώνης και ΕΕ;’’
Δίνοντας μια απάντηση στο ερώτημα που τίθεται αν ‘’υπάρχει ζωή εκτός ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης;’’, θα πρέπει να αναρωτηθούμε ακριβώς για το αντίστροφο:‘’υπάρχει ζωή για τους εργαζόμενους και τους λαούς, με την παραμονή στο ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωση;’’
Δυστυχώς αυτό είναι ένα αληθινό ερώτημα, δεν είναι υπερβολικό και δεν αφορά μόνο εμάς στην Ελλάδα.
Το τι τραβάμε εδώ το ξέρουμε.
Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι, μισό εκατομμύριο να εργάζονται χωρίς πληρωμή, άλλοι τόσοι να πληρώνονται με έναντι, χωρίς να ξέρουν τελικά τι μισθό παίρνουν.
Κύματα απολύσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Η δημόσια περιουσία βγαίνει στο σφυρί.
Τα εργασιακά δικαιώματα πετιούνται στον καιάδα.
Οι κοινωνικές πολιτικές στήνονται στο απόσπασμα.
Να μη μιλήσουμε για δημοκρατία. Έχουν καταργήσει και στοιχειώδεις πλευρές της αστικής δημοκρατίας.
Έχουμε δύο τρόικες απέναντι μας. Πρέπει να τις λέμε με το όνομα τους.
Η πρώτη αφορά Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (δηλαδή, πάλι ΕΕ!) και ΔΝΤ, δηλαδή διεθνής κεφαλαιοκρατία.
Η δεύτερη, η τρόικα εσωτερικού αφορά ΠΑΣΟΚ, ΝΔ. Δηλαδή από τη μια είναι τα δύο αστικά κόμματα του κεφαλαίου, μόνιμοι θαμώνες της εξουσίας και της διαχείρισης, που έχουν το θράσος να θέλουν να ενοχοποιήσουν την κοινωνία για τη σημερινή αθλιότητα που αυτοί προκάλεσαν όλες αυτές τις δεκαετίες.
Από την άλλη είναι η ξεφτισμένη αριστερά της ΔΗΜΑΡ, που έρχεται να μας δείξει που καταντά κανείς όταν έχει αυτοσκοπό την διακυβέρνηση και τη διαχείριση, αντί της πάλης για τα συμφέροντα των εργαζομένων και την ανατροπή της επίθεσης.
Μαζί με αυτές τις δύο τρόικες, έχουμε τα αμολητά μαντρόσκυλα του συστήματος, τους φασίστες της Μαύρης Νύχτας.
Αυτούς που κάνουν με άμεση βιαιότητα, ότι οι άλλοι τροϊκανοί , λένε,σκέφτονται και λαχταρούν αλλά διστάζουν να κάνουν ανοιχτά, για παράδειγμα επιβάλλοντας τα χαμηλά μεροκάματα για έλληνες και μετανάστες εργάτες.
Αυτούς που πράττουν ως παρά(νομο) κράτος, ότι θέλει αλλά δεν τολμά να κάνει ανοιχτά ακόμη το αστικό κράτος, των τραπεζιτών, των εργοδοτών, των υπηρετών της ΕΕ
Δε ζει μόνο ο ελληνικός λαός μέσα στο μεγάλη καταστροφή. Ας ξεφύγουμε από την καλλιεργούμενη ενοχή του αμαρτωλού έθνους με το ‘’υπερμέγεθες κράτος’’ και τους ‘’τεμπέληδες έλληνες’’.
Να κρατήσουμε κάποιες ειδήσεις της εβδομάδας.
Στην Ισπανία, χώρα υποψήφια για ένταξη σε μνημόνιο, κάθε μέρα χάνουν το σπίτι τους 300 οικογένειες.
Ας παρατηρήσουμε, όμως ότι αυτό γίνεται σε μια Ισπανία που δεν έχει χρέος τόσο μεγάλο ούτε έλλειμμα σαν την Ελλάδα! Το δημόσιο χρέος είναι της τάξης του 80% επί του ΑΕΠ και το Δημόσιο έλλειμμα κοντά στο 8%. Για να δούμε ότι τα μνημόνια δεν τα γεννά οπωσδήποτε κάποιο χρέος, ούτε έχουν στόχο τη μείωση του.
Στις 350.000 φτάνουν ήδη αυτοί οι νέο-άστεγοι. Και ας υπάρχουν και εκεί, όπως και εδώ, 3 εκατομμύρια κενά ολοκαίνουργα σπίτια. Γέννημα της κούρσας και εκεί, του φτηνού ευρώ της υποτιθέμενης χρυσής 10ετίας του ευρώ, όπου, δήθεν, ‘’δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα’’.
Όπως πάντα, έτσι και εκεί, ‘’στο τέλος πληρώνεται ο λογαριασμός...’’
Στο τέλος τον πληρώνουν και οι ιταλοί. Δύο είναι οι ειδήσεις από αυτούς τους γείτονές μας.
Η πρώτη μας λέει, ότι, όπως εδώ φεύγουν σε μια νύχτα με ένα φασιστικό νόμο 2.000 άνθρωποι από τους δήμους, έτσι και εκεί φεύγουν 12.000 γιατροί. Γιατί απολύονται- λένε- όσοι είναι μη μόνιμοι! Ίδια πράγματα! Μόνο που εκεί οι μη μόνιμοι εργαζόμενοι στην υγεία, είναι το 90%...
Καταργούνται ακόμη και 20.000 κρεβάτια νοσηλείας, που οδηγεί σε μια δραματική ανατροπή. Από 4,7 κρεβάτια στους 1000 κατοίκους, πάνε στα 3,7, δηλαδή καθίζηση κοντά 30%.
Δεν είναι τυχαία χώρα η Ιταλία. Είναι η τρίτη δύναμη της ευρωζώνης, μια μεγάλη βιομηχανική χώρα σε διεθνές επίπεδο. Να τελειώνουμε λοιπόν και με τα παραμύθια ότι τα μνημόνια αποτελούν τη δήθεν θεϊκή τιμωρία των χωρών που ‘’δεν παράγουν τίποτα’’.
Από την Ιταλία, μας έρχεται και δεύτερη είδηση και αφορά τα σχολεία. Θα κοπεί λέει η θέρμανση φέτος στα σχολεία το χειμώνα και θα παραταθούν οι διακοπές επειδή δεν υπάρχουν χρήματα για πετρέλαιο μετά τις περικοπές στην παιδεία. Και μετά κινδυνεύουμε δήθεν στην Ελλάδα αν φύγουμε από το ευρώ και να μην έχουμε πετρέλαιο…
Ας πάμε στη Βρετανία. Μια χώρα που είναι στην ΕΕ, χωρίς να είναι στην ευρωζώνη. 700.000 θα είναι οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα, με την πλειοψηφία τους να αφορά το δημόσιο σύστημα υγείας που είναι το καμάρι τους.
Όλα αυτά, σε μια χώρα που ο νεοφιλελευθερισμός έκανε πάρτι με τις ιδιωτικοποιήσεις. Του νερού, των τρένων, του ρεύματος, παντού. Μια μεγάλη ιμπεριαλιστική καπιταλιστική χώρα, πρώην αυτοκρατορία, που μας στέλνει και μια δεύτερη είδηση.
Τα παιδιά- λέει μια έρευνα που έγινε - που γεννιούνται τώρα, θα ξεπληρώσουν το φοιτητικό τους δάνειο στα 52 τους και το κυριότερο, θα πάρουν σύνταξη στα 70. Οι γονείς τους, λέει η ίδια έρευνα, θα πάρουν σύνταξη στα 66. Και οι παππούδες τους πήραν σύνταξη στα 63! Αυτά για να θυμηθούμε ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και η δυνατή θέση μιας χώρας, κάθε άλλο παρά σημαίνει πρόοδο για την κοινωνική πλειονότητα.
Ας πάμε και στο χιλιο-παινεμένο ‘’γίγαντα’’ της εργασίας και της νοικοκυροσύνης, τη Γερμανία, το θεματοφύλακα του ευρώ και της ΕΕ. Σε αυτήν, 7,2 εκατομμύρια γερμανών ζουν με mini-jobs και με μισθό κάτω από 400 ευρώ
Όλες αυτές οι εικόνες μας καλούν να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Να βρούμε τη θέση μας σε αυτήν.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι ‘’είναι κάτι πιο βαθύ αυτό που μας λερώνει..’’ Σχετίζεται με τη σημερινή μεγάλη δομική συστημική καπιταλιστική κρίση, που είναι αντίστοιχη αυτής του 1929.
Όλα τα προηγούμενα, είναι τα κύματα που φτάνουν και σκάνε στην ακτή, δημιουργώντας τα ερείπια. Αλλά πρέπει να δούμε και την τεκτονική που τα γεννά και τα κάνει όλο και πιο ορμητικά. Να δούμε με σύγχρονους όρους, τη μεγάλη αντίφαση αυτού του συστήματος. Από τη μια, τα εκπληκτικά αποτελέσματα της ανθρώπινης εργασίας, ενσωματωμένα και σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα που αυξάνουν τον κοινωνικό πλούτο και από την άλλη ο ατομικής σφετερισμός του, πατώντας επί πτωμάτων και δικαιωμάτων.
Δε θα μας σώσουν μόνο τα οχυρωματικά έργα στην ακτή, που είναι και πανάκριβα. Πρέπει να ασχοληθούμε και με την ίδια την πηγή του προβλήματος, ανιχνεύοντας τους δρόμους μιας μεγάλης αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Για να ζήσει ο κόσμος της εργασίας, η κοινωνική πλειονότητα, μια ζωή αξιοβίωτη, με ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτή η κρίση σέρνεται από το 1970 σε μικρότερους κύκλους. Υπήρξαν και υπάρχουν οι αντιστάσεις του συστήματος στην κρίση του. Στην πτώση του ποσοστού κέρδους απάντησαν με εδαφική επέκταση του καπιταλισμού, στα Ελντοράντο της Κίνας, της ανατολικής Ευρώπης και αλλού. Στο πρόβλημα της αξιοποίησης των λιμναζόντων κεφαλαίων, αναζήτησαν μια κλαδική επέκταση με καπιταλιστικοποίηση κοινωνικών τομέων της αναπαραγωγής, όπως της υγείας. Δοκίμασαν και τη χρονική μετάθεση της κρίσης, αλλά και τη βραχυχρόνια κερδοφορία, αγοράζοντας από το μέλλον, με το δανεισμό, το χρέος και την υπερδιόγκωση του Χρηματο-πιστωτικού συστήματος.
Όλα αυτά, μαζί και άλλα και πάντα με ένα κοινό παρονομαστή: Την μεγάλη επιχείρηση ανατροπής του κοινωνικού συσχετισμού που διαμορφώθηκε στην 25ετια 1945-1970 με την επαναστατική απειλή του Οκτώβρη και τη δράση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Μια ανατροπή σε βάρος του κόσμου της εργασίας, με τη νεοφιλελεύθερη επέλαση στο συνολικό εργατικό μισθό, την φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου που διόγκωσε τα ελλείμματα, την μεγαλύτερη ελευθερία για το κεφάλαιο που ονόμασαν ‘’ευελιξία της εργασίας’’.
Καπιταλιστική κρίση δεν σημαίνει πορεία καταστροφής και κατάρρευσης του καπιταλισμού. Σημαίνει όμως δρόμο καταστροφής της κοινωνίας, της εργαζόμενης πλειονότητας σε όλο τον κόσμο, που είναι προϋπόθεση για μια νέα αναιμική ανάπτυξη του καπιταλισμού
Ας δούμε και πιο ‘’χαρούμενες’’ ειδήσεις λοιπόν σε αυτή την κατεύθυνση.
Πανηγυρίζει το ΔΝΤ διότι στη Λιβύη φέτος η αύξηση του ΑΕΠ θα είναι 16,5% 122%! Μα και το Ιράκ μας στέλνει μήνυμα αισιοδοξίας: 11,2% θα είναι λέει η ανάπτυξη για το 2012…
Η ανάπτυξη για την οποία αυτοί μιλούν, είναι μια αιματηρή ανάπτυξη. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Θα είναι αποτέλεσμα επιχειρήσεων Βαγδάτης ή Λιβύης στο κοινωνικό πεδίο σε όλο τον κόσμο. Αλλά και ο ίδιος ο πόλεμος είναι πάντα στην ατζέντα.
Μη ξεχνάμε πως την ορίζουν και αυτοί οι ίδιοι: jobless recovery, ανάπτυξη χωρίς δουλειές. Και έχουμε ήδη 25 εκατομμύρια ανέργους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, 18,5 στην ευρωζώνη, στα επίπεδα του 10%. Η ανεργία στις ΗΠΑ διαμορφώθηκε τον Σεπτέμβριο στο 7,8%.
Η ‘’διέξοδος από την κρίση’’ έχει χρώμα και πρόσημο λοιπόν. Δε μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους εκπροσώπους του συστήματος. Εμείς ακριβώς είμαστε η κρίση τους, μην το ξεχνάμε.
Στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, της μεγάλης κρίσης, η Ελλάδα συμμετέχει μέσω της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ΕΕ Φτιάχτηκε εξ αρχής και λειτούργησε σαν ένωση του κεφαλαίου. Σε τρία επίπεδα.
Ήταν απάντηση στη διεκδίκηση ανταγωνιστικότητας απέναντι στα άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα.
Ήταν δρόμος ισχυροποίησης απέναντι στο εργατικό κίνημα σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Είχε πάντα το στοιχείο της επιλογής η ΕΕ και δεν ήταν μια αντικειμενική οικονομική διαδικασία.
Ήταν παράλληλα και μηχανισμός ισχυροποίησης των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης απέναντι στις περιφερειακές και αυτό κορυφώθηκε με το κοινό νόμισμα. Το ευρώ ήταν πάντα το φτηνό νόμισμα επιδότησης των εξαγωγικών χωρών και το ακριβό νόμισμα λεηλασίας των πιο αδυνάτων οικονομιών.
Θεμέλιο της ΕΕ αποτελεί η συνθήκη του Μάαστριχτ με τις περιβόητες 4 ελευθερίες.
Τι σήμαινε η αρχή ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων; Δεν προϋποθέτει κοινό νόμισμα, αφαίρεση εθνικής νομισματικής πολιτικής? Πως αλλιώς μπορούσε να γίνει;
Τι σήμαινε η ελευθερία εμπορευμάτων, παρά εξ ορισμού εξασφάλιση πλεονεκτημάτων για γονάτισμα αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής σε χώρες με κατώτερη παραγωγικότητα όπως η Ελλάδα;
Τι σήμαινε η ελευθερία μετακίνησης προσώπων, παρά τάση μετατόπισης των μισθών προς τα κάτω, διαδικασία που ολοκληρώνει τώρα το ‘’σύμφωνο για το ευρώ’’, το πανευρωπαϊκό μνημόνιο, που θέτει κατεύθυνση (με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα με Κίνα) για τη γενική μείωση των μισθών σε όλη την ΕΕ;
Μη φανταστεί κανείς ότι αυτές οι αρχές ήταν διακηρύξεις ιδεών για τις εκθέσεις μαθητών.
Έγιναν νόμοι, ντιρεκτίβες, επιβλήθηκαν και επιβάλλονται με σιδερένιο τρόπο. Η ΕΕ φτιάχτηκε για να επιβάλει τον απόλυτο ανταγωνισμό.
Θυμόμαστε τα επανειλημμένα πρόστιμα της ΕΕ ενάντια στη στήριξη της Ολυμπιακής Αεροπορίας από το ελληνικό κράτος μέχρι να πουληθεί για ένα κομμάτι ψωμί;
Ξεχάσαμε την απαγόρευση εκτέλεσης οποιασδήποτε παραγγελίας από τα ναυπηγεία αν δεν είναι πολεμική παραγγελία και μάλιστα σε χώρα της ΕΕ?
Ή μήπως δεν υπήρξε η δολοφονική Κοινή Αγροτική Πολιτική με τις ποσοστώσεις αγροτικής παραγωγής; Ένας γελοίος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, είπε πως ‘’άμα βγούμε από το ευρώ δε θα έχουμε ζάχαρη για το καφεδάκι’’. Σε μια στιγμή που με απόφαση της ΕΕ κλείνουν τα ελληνικά εργοστάσια ζάχαρης και από εξαγωγική χώρα θα γίνουμε εισαγωγική!
Ας διαβάσουμε κάτι:
"το Συμβούλιο παρακολουθεί τις οικονομικές εξελίξεις σε κάθε κράτος - μέλος ... και προβαίνει τακτικά σε συνολική αξιολόγηση"
Μήπως αυτό γίνεται τώρα;
Είναι από το άρθρο 103 της συνθήκης του Μάαστριχτ, γραμμένο 20 χρόνια πριν.
Και το άρθρο κλείνει ως εξής: "Το Συμβούλιο, ακολουθώντας τη 'διαδικασία που αναφέρεται στο άρθρο 189Γ, μπορεί να θεσπίσει λεπτομερείς κανόνες για τη διαδικασία πολυμερούς εποπτείας ...".
Αυτό και αν γίνεται τώρα!
Σήμερα όμως η ευρωζώνη και η ΕΕ κλυδωνίζονται.
Που βρίσκεται όμως η βάση αυτής της κρίσης της;
Ακριβώς στην επιτυχία της καπιταλιστικής επίθεσης! Δηλαδή, στον εξοβελισμό εργαζομένων από την παραγωγή. Στην εξάντληση τους μέσω της λιτότητας που οδηγεί σε πτώση της ζήτησης και σε ύφεση. Στην εξουθένωση των χωρών πελατών όπως αυτές του Νότου. Όπως το έθεσε ο Μαρξ, ‘’η αναζήτηση του μέγιστου κέρδους καταστρέφει τις βάσεις που θα του επιτρέψουν’’.
Πρέπει φυσικά να συνυπολογίσουμε και την ένταση του ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού παγκόσμια. Γιατί, σε συνθήκες τέτοιας μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, η σωτηρία ενός καπιταλιστικού κέντρου, περνάει μέσα από τον υποβιβασμό του άλλου.
Ας σκεφτούμε όμως πάνω στο ερώτημα:
Θα μπορούσαν αυτά τα μέτρα να επιβληθούν έτσι γενικά μέσα από το αόρατο χέρι της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς; Ίσως και με την ειδικότερη συνέργεια των ντιρεκτίβων της ΕΕ;
Σε καμία περίπτωση. Χρειαζόταν και χρειάζεται να πρωταγωνιστήσουν σε αυτό οι ντόπιοι επωφελούμενοι από αυτό το μεγάλο κοινωνικό κανιβαλισμό. Μιλάμε φυσικά για την ελληνική ολιγαρχία και για το πολιτικό σύστημα και κράτος που δρα για λογαριασμό της
Μην έχουμε αμφιβολία. Το πακέτο για τα εργασιακά ήταν ακριβής παραγγελία του ΣΕΒ, των ξενοδόχων και άλλων.
Η απόλυτη αυτή ταύτιση της ελληνικής αστικής τάξης δεν αφορά μόνο τον κοινωνικό κανιβαλισμό σε βάρος των εργαζομένων, αλλά εξ ίσου και την υπερ-αντιδραστική στροφή που συντελείται σε βάρος κάθε έννοιας δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας και εθνικού αυτοκαθορισμού ως πεδίου συγκρότησης της ταξικής πάλης και της λαϊκής ιστορίας.
Να λοιπόν τι έχουμε απέναντι: την καπιταλιστική κρίση μαζί με την βασική προσπάθεια να φορτωθούν τα βάρη της στην πλάτη των εργαζομένων, μια ακόμη πιο επιθετική ΕΕ για τα λαϊκά δικαιώματα και το ελληνικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο του κεφαλαίου.
Αυτό αποτελεί αφετηρία για την απάντηση που δίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η απάντηση στα ζωτικά προβλήματα της κοινωνικής πλειονότητας δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί σε μια αντικαπιταλιστική πολιτική με δύο αφετηριακά στοιχεία.
Ξεκινάμε, είναι η πρώτη αφετηρία, από την ανάγκη να χάσει πλούτο, ιδιοκτησία και εξουσία το κεφάλαιο.
Ή αυτοί ή το 1,5 εκατομμύριο άνεργων, οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, οι κατεστραμμένοι αγρότες και μικρομεσαίοι.
Αυτό σημαίνει εθνικοποιήσεις, αύξηση μισθών, μείωση ωρών εργασίας, εργατικό έλεγχο, φορολογία στο κεφάλαιο και άλλα αντικαπιταλιστικά μέτρα.
Μαζί με αυτό- ερχόμαστε στο δεύτερο στοιχείο-, πρέπει να σπάσει ο δεσμός αίματος κεφαλαίου- ΕΕ. Με διπλή έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ, με ταυτόχρονη στάση εξωτερικών πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει αγροτική παραγωγή, δεν υπάρχουν δουλειές και βιομηχανική πολιτική, δεν υπάρχουν μισθοί.
Δένονται μεταξύ τους αυτά και μόνο έτσι έχουν νόημα και όφελος για τα λαϊκά στρώματα
Η κατάργηση των μνημονίων, σημαίνει άρνηση της θανατηφόρας δόσης και άρνηση πληρωμών για το χρέος που τώρα είναι πλέον χρέος προς την ΕΚΤ και τις χώρες της ΕΕ.
Αυτό καθιστά αναγκαία αλλά και αναπόφευκτη την έξοδο από το ευρώ. Ο συνακόλουθος κίνδυνος πιστωτικής ασφυξίας, σημαίνει ότι απαιτείται όχι απλά εθνικό νόμισμα αλλά και εθνικοποίηση τραπεζών και απόλυτος έλεγχος κίνησης κεφαλαίων.
Το τραπεζικό ταρακούνημα σημαίνει κίνδυνο να φουντάρουν μαζί όλες οι επιχειρήσεις και να φουντώσει η ανεργία, και αυτό δεν απαντιέται παρά μόνο με εκτεταμένο πρόγραμμα εθνικοποιήσεων παραγωγής με εργατικό έλεγχο.
Η αναγκαία αλλά και σχεδόν υποχρεωτική υποτίμηση του νομίσματος, θα βοηθήσει στην τόνωση της παραγωγής και την ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς, σώζοντας δουλειές και ζωές, αλλά θα μειώσει και το εισόδημα.
Η μόνη απάντηση σε αυτό, αν δε πάμε στη γραμμή Σταθάκη του ΣΥΡΙΖΑ που λέει ‘’αριστερή λιτότητα, είναι η αύξηση μισθών που σε ένα βαθμό εξουδετερώνει τα οφέλη ανταγωνιστικότητας που θα ήθελε να διατηρηθούν μόνο προς δικό του όφελος με την υποτίμηση ένας επιχειρηματίας. Παράλληλα και με αντισταθμιστικά έκτακτα μέτρα κοινωνικής πολιτικής, διατιμήσεων και άλλα
Για όλα αυτά, όλοι κάνουν τους συλλογισμούς τους και όχι μόνο εμείς. Συμφέρον από αυτή την ενότητα μέτρων έχει μόνο ο κόσμος της εργασίας, οι αγρότες και άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα μικρομεσαίων, όχι όμως ο κόσμος του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ότι τα μέτρα αυτά όχι μόνο δεν μας εισάγουν αυτόματα σε κάποιο παράδεισο της ηρεμίας, αλλά σηματοδοτούν μια οξύτατη σύγκρουση ζωής και θανάτου, ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους.
Δεν μπορεί να αποφευχθεί αυτό. Πρέπει να αλλάξει ο συσχετισμός ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους. Η ροή εισοδήματος, πρέπει να αντιστραφεί. Να κλονιστεί και να ανατραπεί τελικά η εξουσία του κεφαλαίου. Μέχρι τώρα οι εργαζόμενοι επιδοτούν κεφάλαιο και κράτος. Καιρός να γυρίσουμε σελίδα.
Η αντικαπιταλιστική πολιτική λοιπόν για μας, δεν αποτελεί ούτε ιδεολογική εμμονή ούτε κομματική εργολαβία, αλλά προκύπτει σαν απόλυτη ανάγκη αν θέλουμε πράγματι να σωθεί ο λαός
Το πρόγραμμα αυτό δεν παίρνει άδεια εφαρμογής από το κατεστημένο. Κανείς δε θα μας πει ‘’παρακαλώ περάστε, να δούμε τι θα κάνετε και εσείς’’.
Η κατεύθυνση αυτή, μόνο επιβάλλεται από τον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Προετοιμαζόμαστε για την επιβολή του, που σημαίνει οργανώνεται ο λαός, πριν από όλα ένα άλλο εργατικό κίνημα με ανεξάρτητο κέντρο αγώνα.
Στοχεύουμε συνειδητά σε παλλαϊκό ξεσηκωμό, που σημαίνει οικοδόμηση οργάνων αγώνα, σε χώρους δουλειάς, κλάδους και σε κατοικία.
Οργάνωση, συντονισμός, γενική πολιτική απεργία, κατάληψη δημοσίων χώρων και επιχειρήσεων, διαδήλωση, συντονισμοί και συντονισμός των συντονισμών.
Κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής για ανατροπή της κυβέρνησης και της επίθεσης. Αυτή την ενότητα χρειαζόμαστε σήμερα.
Μια ανατροπή αυτού του τύπου την Ελλάδα, μπορεί να πυροδοτήσει ανατροπές στο νότο της Ευρώπης και να δημιουργήσει άλλες υλικές και πολιτικές προϋποθέσεις για διεθνοποίηση προς όφελος των λαών στη νότια Ευρώπη αλλά και το Μεσόγειο. Για ισότιμες ανταλλαγές, που θα αλληλο-συμπληρώνουν τομείς που υπάρχουν ελλείψεις. Έχουν δύναμη οι λαοί στην περιοχή, κανείς δεν είναι σε απομόνωση.
Οι σχηματισμοί της κοινοβουλευτικής αριστεράς, για διαφορετικούς λόγους, δεν είναι ικανοί για αυτά τα καθήκοντα. Μας οδηγούν σε ήττα ή σε παροπλισμό.
Τι προτείνουν και τι ζητούν στα αλήθεια;
Ζητούν από την κυβέρνηση …να φύγει;
Ζητούν να βγάλει ο κόσμος συμπεράσματα και να ψηφίσει ανάλογα στην κάλπη;
Τα παραπάνω, δεν χρειάζονται τη συμμετοχή του κόσμου και αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημα με αυτές τις στρατηγικές ήττας των κοινοβουλευτικών αριστερών κόμματων, χωρίς βέβαια να τα ταυτίζουμε.
Δυστυχώς ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θέτουν θέμα ανατροπής της κυβέρνησης με λαϊκό ξεσηκωμό.
Φαίνεται παράξενο, αλλά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ‘’είμαστε υπέρ του ευρώ’’ και η θέση του ΚΚΕ ‘’έξω από ευρώ-ΕΕ στην λαϊκή εξουσία’’, συγκλίνουν στο πολιτικό δια ταύτα: ‘’το ζήτημα της συμμετοχής σε ευρωζώνη και ΕΕ δεν έχει κάποια άμεση σημασία’’.
Ειδικότερα η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, για κυβέρνηση με όλους τους ‘’αντιμνημονιακούς’’ (πλήν Χρυσής Αυγής), αλλά και την ΔΗΜΑΡ, οδηγεί σε μια διαχείριση της λιτότητας, των νέων μνημονίων που θα ονομαστούν ‘’προγράμματα ανόρθωσης’’ και της πληρωμής του χρέους με παρακαλετά στους δανειστές.
Χρειαζόμαστε μια άλλη αριστερά. Και αυτό σημαίνει οικοδόμηση ενός μαζικού αριστερού αντικαπιταλιστικού πόλου που θα υπηρετεί χωρίς ταλάντευση αυτή την κατεύθυνση.
Και εδώ παίρνουμε πρωτοβουλίες σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτή η ίδια τούτη η συγκέντρωση με αυτή τη συμμετοχή κάτι σημαίνει. Είναι μέρος μιας ευρύτερης διεργασίας, δεν αφορά μόνο την συμπόρευση με το ΜΑΑ στο ζήτημα του ευρώ που είναι ένα μεγάλο κομβικό ζήτημα. Χρειαζόμαστε ένα ευρύτερο αντικαπιταλιστικό, αντι-ΕΕ, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο με όλες τις δυνάμεις των εκτός τειχών αριστεράς, αλλά και με τμήματα που διαφοροποιούνται με το δικό τους τρόπο από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα μέτωπο που θα δρα σε κοινή δράση με την κοινοβουλευτική αριστερά, αλλά δεν θα περιορίζεται σε αυτό, ούτε μόνο στο να πιέζει.
Θα δρα με πραγματική πολιτική ιδεολογική και κινηματική αυτοτέλεια, ως κινητήρας μιας συνολικής αναμόρφωσης της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος.
Δεν αναμένουμε αδρανείς προσδοκώντας σε μια αποτυχία της στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καταναλωνόμαστε σε μια ατελέσφορη προσπάθεια διόρθωσης και τελικά κριτικής υποστήριξής του.
Μαχόμαστε σήμερα για να αποκτήσουν ηγεμονία τα βασικά στοιχεία μιας αντικαπιταλιστικής πολιτικής, με ήττα των πολιτικών στρατηγικών της ενσωμάτωσης στο σύστημα. Σήμερα, πριν πληρώσουμε όλοι την ήττα τους.
Η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, μια πολιτική στροφή με λαϊκή εξέγερση από τα κάτω, δεν μπορεί και δε θα σταθεί μετέωρη. Θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον σκληρό πυρήνα του αστικού κράτους και την ΕΕ.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά θέτει το ζήτημα της προετοιμασίας για την συνολική σύγκρουση και την επανάσταση. Διαφορετικά το όποιο βήμα είτε θα απορροφηθεί στο σύστημα είτε θα συντριβεί.
Στην πραγματικότητα, μπροστά στα μάτια μας, συντελείται μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αντεπανάσταση. Η αντικαπιταλιστική αριστερά θα κριθεί στην ικανότητα της να συμβάλλει στην ανασυγκρότησης της αριστεράς και του εργατικού κινήματος, στην βάση μιας επαναστατικής πολιτικής ανάταξης των κοινωνικών ταξικών αγώνων.
Ποτέ άλλοτε ο αγώνας για την επιβίωση δεν ήταν τόσο δυναμικά όσο και θανάσιμο δεμένος με τον αγώνα για την ουσιαστική ζωή μέσα από ένα καθολικό κομμουνιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας με γενικευμένη κοινοκτημοσύνη των κοινωνικών αγαθών, εργατική δημοκρατία και εξουσία, διεθνισμό και ανατροπή της ληστρικής σχέσης με τη φύση.
Ας κατανοήσουμε ότι όλο και περισσότερο η απλή επιβίωση προϋποθέτει (όχι χρονικά, αλλά ουσιαστικά) επαναστατική απειλή και επανάσταση. Ας συνειδητοποιήσουμε, αντίστροφα, ότι οι μεγάλοι επαναστατικοί δρόμοι θα περπατηθούν μόνο αν βρούμε τον τρόπο να συγκροτείται σε μαχόμενο υποκείμενο ο λαός που μάχεται για την επιβίωση του.
